بسم الله الرحمن الرحیم

... ومن مُردم، پس دیدم ایستاده ام وبیمارى بدنى که داشتم ندارم وتندرستم وخویشان من در اطراف جنازه، براى من گریه مى کنند ومن از گریه آنها اندوهگینم وبه آنها مى گویم: (من نمرده ام، بلکه بیماریم رفع شده است).

کسى گوش به حرف من نمى کند. گویا مرا نمى بینند وصداى مرا نمى شنوند، ودانستم که آنها از من دورند ومن نظر به آشنایى ودوستى به آن جنازه دارم، خصوص بشره پهلوى چپ او را که برهنه بود وچشمهاى خود را به آنجا دوخته بودم. وجنازه را بعد از غسل ودیگر کارها بطرف قبرستان بردند. من هم جزو مشیّعین (تشییع کنندگان) رفتم، در میان آنها بعضى از جانورهاى وحشى ودرّندگان از هرقبیل مى دیدم که از آنها وحشت داشتم ولى دیگران وحشت (نداشتند) وآنها نیز اذیّتى نداشتند؛ گویا اهلى وبه آنها مأنوس بودند. وجنازه را سرازیر گور نمودند ومن در گور ایستاده تماشا مى کردم ودر آن حال مرا ترس ووحشت گرفته بود، به ویژه هنگامى که دیدم در گور جانورهایى پیدا شدند وبه جنازه حمله ور گردیدند وآن مردى که در گور، جنازه را خوابانید متعرّض آن جانورها نشد گویا آنها را نمى دید. واز گور بیرون شد ومن از جهت علاقمندى به آن جنازه داخل گور شدم براى بیرون نمودن آن جانوران، ولى آنها زیاد بودند وبر من غلبه داشتند ودیگر آنکه مرا چنان ترس گرفته بود که تمام اعضاى بدنم مى لرزید واز مردم دادرسى خواستم، کسى به دادم نرسید ومشغول کار خود بودند، گویا هنگامه میان گور را نمى دیدند. ناگهان اشخاص دیگرى در گور پیدا شدند که آنها کمک نموده آن جانوران فرار نمودند، خواستم از آنها بپرسم که: آنهاکیانند؟!

گفتند: (اِنَّ الْحَسَناتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئاتِ). (بدرستى که حسنات واعمال خوب، گناهان وکارهاى زشت را از بین (سوره هود آیه 114)

مى برد). وناپدید شدند.

پس از فراغت از این هنگامه، ملتفت شدم که مردم سر گور را پوشانیده اند ومن را در میان گور تنگ وتاریک، ترک کرده اند ومى بینم آنها را که رو به خانه هایشان مى روند وحتّى خویشان ودوستان وزن وبچّه خودم که شب وروز در صدد آسایش آنها بودم واز بى وفایى آنان بسى اندوه ناک شدم واز خوف ووحشت گور وتنهایى، نزدیک بود دلم بترکد.

نوشته شده در پنج شنبه 91 تیر 29ساعت ساعت 6:42 صبح توسط از ولادت تا ظهور| نظر بدهید
طبقه بندی: عالم برزخ